Beni bırakmandan o kadar çok korktum ki, seni bir canavara çevirmekte çok ustalıkla davrandım. Ruhunu şüphelerimle besledim. Bırakıp gitmeyesin diye beni, ben seni bırakıp gittim.
O kadar çok korktum ki sensizlikten benliğimi unuttum vesveselerimde.Kibrimi gizledim. Ruhumu sana adadım. Ama kötü yaptım, çok kötü yaptım. Ruhumun mekaniğiyle oynadım. Şiddet gösterilerini yok saydım. İçimin kırıklarını toplamadım. Kendime çok kötülük yaptım.
Geceler boyu yanında uyudum. Hep senden sonra uyudum. Uykuya dalışını dinledim. Geceler boyu seni dinledim. Bana anlattığın öykülerle sen uykuya geçerken ben hep uyanık kaldım. Bu ilahi bir cezaydı sanki bana. Uyumun pek nadir varolabildiği bir ilişkide ne arıyordu ruhum ?
Bekledim.
Bu yanıtı bulmak için çok didindim. Ama hep acı bir tokatla silkelendim. Yanlışlarla dolu bir hayatım vardı ve ben korkudan ölmek üzereydim.
Seni kendimle bile paylaşamazken, sen beni hayatında öylece tuttun. Canın isteyince uzaklaştırdın ama uzaktayken bile tuttun beni.
Ben senin kelimelerine aittim ama onları da yazmaz oldun. Kelimelerin de başkalarının oldu böylece. Seni kim bilebilirdi ki benden başka. Ama sen beni hiç bilmedin.
Bilmek istemedin.
Bilmeye tenezzül bile etmedin....
3 yorum:
bu yazı çok hoşuma gitti. başka bir duygu kaplattı içimi. sanki birine ihanet etmişimde onu okuyormuşum hissi. anlayabiliyor musun?:) çok kötü bir his. umarım birine ithafen yazmamışsındır. öylesine, öylece yazmışsındır sadece...
bu yazıyı şu an ithaf bile etmeyeceğim birisi için yazmıştım maalesef. lanetli bir yazı benim için aslında. neyse paylaştım kurtuldum diyelim.
şu anda yaşadıklarımı özetledin, ve ben de çok yakında o tokatla kendime geleceğim...
Yorum Gönder